maandag 31 december 2007

O dat dansje


Hoogtepunt van een vlucht is voor mij nog altijd het opstijgen (als het lukt) en daarna - met stip - het dansje. We hadden een goede op de vlucht naar Parijs, waar we moesten overstappen. Niet zo'n jolige als bij Easy Jet, maar een echte Franse, vol wanhoop. Hij stond midden in het toestel, liet zien waar de nooduitgangen zitten, deed even het zuurstofmasker op, maar vooral toen hij in het reddingsvest even heen en weer moest lopen, keek hij diep ongelukkig over zijn rotbaan, zijn leven en zijn ongetwijfeld beroerde liefdesleven.
Op de vlucht naar Havanna kregen we de veiligheidsberichten weer op video. Dat is dan altijd weer een teleurstelling.
En dan ben je zo'n veertien tot zestien uur onderweg en denk je dat je het ergste gehad hebt. Maar dan kom je aan de Cubaanse grens...

Daar gaan we dan


Waar moet ik in hemelsnaam beginnen? Ik ben terug, die jetlag, als dat betekent dat je gewoon lekker doorslaapt tot een uur of elf en straks tot drie uur 's nachts kunt doorgaan, dan valt dat ook wel mee. Het was prachtig op Cuba en misschien moest ik het maar vaker doen. Dan ga ik nu maar beginnen met het beschrijven van mijn reis. Zal ik maar gewoon in het vliegtuig beginnen?