Hel op aarde

We gingen all inclusive en het gezelschap was goed, dus dat konden gezellige etentjes worden. De eerste avond zaten we in het restaurant. En gesprek was goed, alleen was het licht te hel, het plafond glimmend wit, de muren glimmend roze en een bandje speelde een kruising tussen James Last en wat Peruanen hier wel eens op de panfluit komen doen. Alleen dan erg hard.
Het eten was niet slechter dan op veel andere plaatsen, maar je moest je wel naar de bakken vechten. Dus werd ik er ondanks het gezelschap erg verdrietig van.
De volgende ochtend ontbeten we er weer en was het personeel nog agressiever dan de dag ervoor. Toen ik met een bordje vreugdeloosheid naar mijn tafel liep, kwam ik een ober tegen. Ik wilde voor hem voor laten gaan, maar hij ging zuchtend en gelaten aan de kant, de blik op de vloer gericht, en onderging mijn aarzeling als een marteling. Dus liep ik door.
Aan tafel zei ik tegen Krekel: ik trek dit niet.
Krekel knikte me geruststellend toe. We zijn niet helemaal naar het land met een C. gevlogen om ons de laatste twee dagen in deze hel op aarde te laten beledigen.
Van het bandje heb ik me de volgende dag na het ontbijt bevrijd.
Waar het is? Dan zullen jullie toch echt met me mee moeten gaan naar de overkant.