Dit is een kerkhof, het eerste kerkhof ooit waar ik een toegangskaartje voor moest betalen. Vol tegenzin betaalde ik, want wat moest ik hier eigenlijk?
Maar zoals wel vaker zit de verrassing in het onverwachte.
En had ik een camera? Want als ik foto's wilde maken, moest ik fotobelasting betalen. Daar had ik nou nog nooit van gehoord en ik dacht dat de man gek was. Bovendien: als ik een mooie foto wilde hebben, kocht ik wel een ansichtkaart. Ik ben geen fotograaf.
Daar zou ik spijt van krijgen.
Overal liepen controleurs rond. We zagen er één die fotograferende toeristen aansprak.Uit opstandigheid maakte ik de bovenstaande foto. En daarna deze.
Een graf van een man die voor de revolutie gevochten had. Op zijn steen het relaas van zijn leven en sterven. Hij had twee benarde uren lang in zijn eentje gevochten tegen tweehonderd man voor hij bezweek.
De Held.
Daarna zagen we echt revolutionaire graven. Graven zonder foto's van de overledenen of zelfs hun namen, alleen met een nummer. Dat is pas je ware opoffering voor het hogere doel. Het speet me dat ik jullie dat niet kon laten zien.
Weer later zagen we de een na de andere begrafenisauto langsrijden, die vergelijkbare kisten naar één groot graf brachten.
En toen zagen we de grootste opoffering voor de revolutie (waarom denk ik dat?): een opgegraven kist, inclusief - toen we nog eens goed keken - resten. Schoenzolen, een jasje, een doek, allemaal in dezelfde bruine tint. Er lagen alleen geen botten tussen.
Bijna was ik nog even naar het kantoortje gelopen om een fotokaartje te kopen.
Ik heb het niet gedaan, maar reisgenoot Sytske du Crocq bleek het ook gezien te hebben en stuurde me deze foto.
En toch had ik dat fotokaartje moeten kopen...
2 opmerkingen:
o bah o bah, wat een eng lappenrommeltje! Er zitten vast wel botjes tussen. En reepjes vlees.
Die reepjes vlees die zijn echt wel verdwenen, maar ik vind het ook geen manieren. Zo ga je niet met elkaar om, in dit of enig ander land.
Een reactie posten