De toiletjuffrouw

Op een dag moet ik verschrikkelijk naar het toilet. Het eerste toilet waar ik kom is zo vies - de vloer is ondergelopen, het toilet spoelt niet meer door - dat ik voor het eerst van mijn leven vriendelijk bedank. Trots loop ik weer naar buiten.

Enkele uren later, ik loop al een tijdje rond te kijken of het niet mogelijk is om me ergens achter een propagandabord terug te trekken, komen we dan eindelijk bij een café.

En daar is een toilet. Er zit zelfs een toiletjuffrouw bij de ingang.

Ik ga naar binnen en alweer heb ik er geen foto van. De ruimte is donker, de muren glimmen van vocht en vuiligheid, het is lang geleden dat het toilet voor het laatst is doorgespoeld. Ik probeer zo min mogelijk in de pot te kijken. Op de vloer liggen plassen van wat op zijn best water zou kunnen zijn. Het fontijntje hangt scheef aan de muur, de kraan is ontmanteld, en er staan alleen vergeelde flessen in waar ooit schoonmaakmiddel in moet hebben gezeten. Midden op de vloer ligt een vochtig stuk karton bij wijze van wc-mat.

Ik zet mijn hoofd op slot, doe - zwevend en zonder iets aan te raken - wat gebeuren moet, en ga naar buiten. Ik gooi een paar muntjes op het schoteltje. Dat de toiletjuffrouw juist hier blijft zitten, zal niet voor niets zijn. Misschien heeft ze hier altijd gezeten. Toen de wc het jaren geleden begon te begeven, wist zij het verder ook niet, ze is nu eenmaal geen lootgieter. In plaats van haar heil elders te zoeken, is ze blijven zitten.

Ik loop langs haar heen, ga aan een tafeltje zitten, drink bier uit het blikje omdat ik het glas ook niet meer vertrouw. Ondertussen heeft zij het geld van het schoteltje gegrist en is verdwenen. Ze zal niet meer terugkomen.