Nu maar even wat persoonlijk drama. Op zo'n reis neem je jezelf toch mee. Na Havana zouden we gaan wandelen in een mooi natuurgebied in de provincie Pinar del Rio. Ik houd van wandelen en na het geslenter in de stad, had ik er veel zin in.
Voor de wandeling kregen we een speciale gids toegewezen. (Zo kon het gebeuren dat we met het hele gezelschap in de bus zaten, met voorin behalve de buschauffeur, onze eigen reisbegeleider en onze locale gids A, ook onze tijdelijke locale wandelgids. Zo'n bus is daar niet op berekend, er zijn niet genoeg stoelen voorin.)
Ons gezelschap en al onze gidsen en reisbegeleiders verzamelden zich bij het begin van het wandelpad, we zetten ons in beweging, maar bij de eerste struik stopte de locale wandelgids.
Was er iemand met hoge bloeddruk?
Die hadden we voor hem.
De gids sneed een tak af, maakte er een armband van en legde ondertussen uit hoe dit tegen de kwaal zou helpen. Onder grote hilariteit van ons, uiteraard.
Bij een volgende struik vroeg hij of er iemand was die een hekel aan zijn schoonmoeder had. Een groepslid werd naar voren gehaald.
Na nog een kwaal of vier, een liedje en een dansje, we waren toch al zo'n slordige vijftig meter op weg, constateerde ik dat ik in het geheel niets meer van de omgeving zag. Ik was zorgvuldig bezig buiten de scope van de gids te blijven.
Dat doe je als volgt: je gaat niet vooraan staan, maar je houdt je ook zeker niet opvallend afzijdig. Je doet of je enigszins luistert en vermijdt alle oogcontact. (Héél belangrijk!)
Het lukte.
Toen we weer bij de bus waren, liep ik naar hem toe. Nu wilde ik met hem op de foto.
Ik weet niet of hij me herkende, wel vond hij het erg oneerlijk dat ik mijn handen voor mijn gezicht hield. Hij protesteerde luid en heftig.
Ik legde hem geduldig uit dat er helaas niets anders opzat.
Dat begreep hij niet, want ik zei het in het Nederlands.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten