Geef mij maar Che

Op Cuba is elk oogcontact een potentiele transactie. Dit zei Krekel toen hij voor de zoveelste keer werd aangesproken. Want je hoeft iemand maar aan te kijken, of dat handje gaat omhoog en er wordt geroepen: 'Hello my friend. Where are you from?'

En als dat eenmaal duidelijk is, komt de onvermijdelijke volgende vraag, bijvoorbeeld: 'You like sigars?'

Die vraag is makkelijk, want dan rook je niet. Hetzelfde geldt voor zelfgestookte rum. Dan heb je nooit gedronken. En als ze vragen of ze je naar een leuk restaurant moeten begeleiden, dan heb je al gegeten.

Maar de vraag 'You like Che Guevarra?' is een lastige. Cuba is een communistisch land, er lopen overal controleurs rond, bovendien is Che toch echt een held. (Als ik moet kiezen tussen Che of Jezus, dan wist ik het wel.)

Dus ja, natuurlijk houden we van Che. En zeg nu zelf, is zijn beeld niet prettiger dan van een gekwelde man aan het kruis? Hier, een willekeurige flat op het plein van de revolutie in Havana.

Maar nee, ondanks dat hoef ik geen muntje met zijn afbeelding erop.

(Wel heb ik een Che-kalender gekocht. Een jaar lang Che aan de muur, strijdbaar met een enorm wapen in zijn handen, glimlachend als hij praat of luistert of lopend achter een kruiwagen, nat van het zweet.)

Nou vooruit, voor de liefhebbers en ter vergelijking, dit is volgens de boekjes het enige zittende jezusbeeld ter wereld. Maar ook dan ziet hij er getergder uit dan Che.