Voor we naar het hotel worden gebracht, zullen we eerst nog een kerk bezoeken. Als onze Cubaanse gids iets over de kerk vertelt, denk ik: hij moet zijn mond houden! Ik wil mijn eigen gedachten denken!Bij de kerk aangekomen, legt hij behulpzaam uit: eerst kunnen we daar naar het toilet, dan kunnen we de kerk in om een foto te maken van de zwarte madonna. Ik moet naar het toilet, maar ik peins er niet over om te gehoorzamen, dus loop ik naar de kerk.
Zonder fototoestel.
En de zwarte madonna ga ik al helemaal niet bezichtigen. Ik wil alleen maar koffie en vrij zijn. (De zwarte madonna staat trouwens in alle boekjes, want het is een echte bezienswaardigheid.)
Ik ga in de kerkbanken zitten schrijven. Het is niet dat ik iets tegen onze gids heb, helemaal niet, het is een lieve jongen. Voor mezelf is dit gedrag best vermoeiend, ik weet het, maar het is niet te onderdukken. En hoewel ik aanvankelijk dus helemaal niet zo negatief was over het communistisch systeem, zou ik de laatste zijn die het er zou redden.
Dat ik dit stukje kan illustreren met een foto van de bewuste kerk, bezien vanaf een fotogenieke plek, is dan ook geheel en al te danken aan Krekel.
4 opmerkingen:
haha die zwarte madonna pleuren ze ook in elke uithoek. Ik kwam haar tegen op een rots in Frankrijk: http://www.flickr.com/photos/marinalog/1027815048/in/set-72157601255226935/
Ach! Ik meen toch zeker te hebben gehoord dat die op Cuba de enige ter wereld was...
en nog maar eentje... http://nl.wikipedia.org/wiki/Zwarte_madonna_van_Cz%C4%99stochowa
Krekel zag in de kerk twee live zwarte madonna's die hun kind de borst gaven. De foto is helaas wat donker uitgevallen. Maar we hebben nog een beeld van een zittende Christus in petto, dei is dan weer wel uniek.
Een reactie posten