Het was een geletterde revolutie op Cuba. In korte tijd moest iedereen leren lezen en schrijven.
Wij zagen relatief veel boeken te koop, in vergelijking met andere zaken althans. Uiteraard lagen daar veel boeken van en over Castro en Che tussen, maar ook kwam ik klassiekers tegen als Goethe of de grote Russen. (Ik weet overigens niet of er veel moderne schrijvers te krijgen waren.)
Ook onderwijs is sinds de revolutie belangrijk. Alle kinderen gaan naar school, want het onderwijs is gratis. En overal zijn universiteiten gevestigd, veel Cubanen zijn hoogopgeleid.
Daarom was het zo raar dat veel mensen om een pen vroegen.
Oudere mannen en vrouwen maakten vaak een schrijfbeweging. 'You have?'
Ik gaf een jonge dansleraar, in de kracht van zijn leven, een pen, zei dat hij hem mocht houden en hij was als een kind zo blij.
En deze man, toen ik hem een pen gaf, wilde hij ook op de foto.
Wat is dat voor systeem, riep reisgenoot D wanhopig uit. Je leert de bevolking schrijven, maar bent niet in staat hen van pennen te voorzien.
4 opmerkingen:
Ja, Flop, en hier heeft iedereen een snelle computer, en tikt elke nitwit een lijvige roman (daar bedoel ik dus niet jou mee, zeg ik er snel bij - want ik ken je een beetje, intussen). Die meneer had een interessante schrijver kunnen worden, dat zie je zo.
Het is inderdaad geen wonder dat het aantal Cubaanse debuten de laatste jaren beperkt is. Maar ze kunnen zelfs geen boodschappenbriefje schrijven of een gedachten voor zichzelf noteren. Ik vond dat zo'n benauwde gedachte.
Flopke, wist je dat www.boekenvoorcuba.nl bestaat?
Daar ben ik pas na onze Cuba-reis achter gekomen helaas!
Goed initiatief!
Tussen haakjes....we genieten enorm van je blog!
D., wat leuk om van je te horen! Ik kende het initiatief ook niet, maar inderdaad bijzonder. Hoe moet ik het zeggen? Het is serieus, maar niet agressief of naargeestig. Het is vrolijk opstandig, omdat het zo goed te doen is. Ik zal het nog eens aan een iets grotere klok hangen.
En groet L. van me.
Een reactie posten