Reisgenoot D. vroeg op een van mijn posts of ik het initiatief http://www.boekenvoorcuba.nl/ kende. Zij kende het niet toen ze naar Cuba vertrok en ik ook niet en dat is jammer.
Met dat initiatief roepen een aantal organisaties Cuba-gangers op om een boek mee te nemen dat op Cuba niet te vinden is en het daar weg te geven. Fidel Castro zegt namelijk wel dat er geen verboden boeken zijn, maar je treft veel boeken op Cuba toch niet aan. Als een kwart van alle toeristen daar één boek zou achterlaten, zouden er binnen een jaar een half miljoen boeken op Cuba zijn, die je er nu niet vindt.
Waarom ik dit zo'n ontroerend initiatief vind?
Cubanen zijn arm en bijna niemand kan bijvoorbeeld Nike-schoenen kopen. Ik wil dat niet bagatelliseren, maar stiekem kan ik daar niet heel erg woedend om worden. Zeker niet omdat ze daar allemaal in hetzelfde schuitje zitten.
Dat ze veel boeken niet mogen lezen, vind ik erger. Dat betekent eigenlijk dat ze geen andere gedachten mogen hebben. Het heeft te maken met waarom ik zo opstandig word van reclame: een ander probeert me iets te laten denken dat ik niet wil denken. En hoewel ik aanvankelijk dus niet eens zo negatief was over de propaganda - wat is er immers tegen een wijze uitspraak op straat? - zou ik er al snel rebels van worden.
En in dit geval is het nog serieuzer, want voor een Cubaan is het dus moeilijk om aan andere gedachten te komen. Je kunt immers niet alles zelf bedenken. Daarom is Boeken voor Cuba de ultieme daad van verzet, terwijl het tegelijkertijd zo onschuldig blijft: je neemt in je koffer andere gedachten mee en die geef je weg. En die andere gedachten hebben ze daar misschien wel hard nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten